SpaceTime
installatie
beeld: Elize Rausch sound: David Jongen
Tijd en ruimte vormen sedert de relativiteitstheorie niet langer het onbeweeglijk, onveranderlijk kader waarin gebeurtenissen plaatsvinden, waarin lichamen bewegen, atomen
botsen en mensen liefhebben.
Tijd en ruimte zijn twee onlosmakelijk verbonden facetten van één geheel, ruimtetijd
De notie ruimtetijd heeft de arena tot schouwspel gemaakt. De beweging van lichamen beïnvloedt de kromming van ruimte en tijd. De structuur van ruimtetijd heeft op haar beurt
een effect op hoe lichamen bewegen.
Ruimtetijd ligt uitgestrekt voor ons, er is geen hier en nu meer, hier verandert nu, nu is daar. De positie van de waarnemer kent niet langer 3, maar 4 dimensies, al zijn ze
onlosmakelijk verbonden en inwisselbaar.
SpaceTime is een video-audio installatie die zichzelf, een danser en de toeschouwer in het 4 dimensionale ruimtetijd continuüm plaatst.
De videoprojectie gebeurt op vier schermen, die niet onafhankelijk van elkaar functioneren, maar in een continuüm het beeld tevoorschijn stellen. De vier schermen vormen 4
dimensies van 1 geheel, en zijn aldus 4 facetten van eenzelfde geheel. Ook de audio wordt 4 dimensionaal opgebouwd en weergegeven, dit in quadrafonie. Audio en video zijn
onlosmakelijk verbonden, constitueren elkaar.
Zo plaatst de installatie de toeschouwer in een vier dimensionaal universum, waarin (door beeld en geluid) tijd relatief wordt ten opzichte van beweging in de ruimte, waarin de
ene klok trager loopt dan de andere, hoewel ze beide 'juist' lopen, waarin de ene toeschouwer een andere realiteit constitueert dan de andere, al kijken en luisteren ze naar
dezelfde installatie.
Als tijd één uitgestrekt geheel is, waar verleden heden en toekomst deel van uitmaken, en gelijktijdigheid afhankelijk wordt van de ruimte, is er dan nog een nu moment ?
De beweging van een danser in beeld brengt het onderzoek naar (de perceptie van) dit vierdimensionaal gegeven nog een stap verder. Het lichaam van de
danser wordt in SpaceTime een lichaam naast andere hemellichamen, naast 'lichamen' in natuurkundige betekenis. De danser/het lichaam beweegt zich in een
relatieve tijd en ruimte, wordt vormgever van die tijd en ruimte. De beweging van de danser geeft zin en betekenis aan deze ruimtetijd. De dans wisselt tijd in voor
ruimte en vice versa.
Ook fysiek kan de toeschouwer zich zelf in het 4 dimensionale continuüm plaatsen, zowel in de ruimte waarin het gebeuren plaatsvindt, als in de ruimte die door de installatie
zelf wordt opgebouwd.
Onze dagdagelijkse ontkenning van relativiteit blijkt ontoereikend, we worden uitgedaagd om ruimtetijd te percipiëren.
De installatie SpaceTime is opgebouwd uit 6 episodes, die telkens één aspect van SpaceTime te voorschijn brengen: